Kanserle savaş” diye sloganlar görüyorum, zaman zaman, öyle bir hafta adı bile var hatta. “Kanserle savaş haftası” diye. Durup düşünüyorum denk geldikçe kanserle savaşılır mı gerçekten?
Bir şeyle savaşmak insanın gücünü tüketir diye geçiyor içimden. Gücü tükenen de düşmanın karşısında zayıflamaz mı? Başka bir açıdan bakarsak bu savaş, bu düşmanlık, kötü söylemler düşmanı agresifleştirmez mi? Bir şeyle savaş içinde olmuş olmak başlı başına insana kötü hissettirmez mi? Stres ekstra güç vermez mi organizmaya?
Oysa başka bir alternatif var gücümüzü tüketmeyecek, daha iyi hissettirecek…
Kanser hücreleri ile sağlıklı iletişim kurmak…
Sanki size bir şans verilmiş de o hücrelerle gerçekten konuşma fırsatınız olmuşçasına konuşmak onlarla …
Yumuşak ve sakin bir sesle ya da o tavırla sessizce, içinizden ve sizin bedeninizde ya da bir sevdiğinizin ya da yavrunuzun bedenindeyse o davetsiz misafirler ve her neredeyseler o bölgeyi tatlı tatlı okşayarak onunla konuşabilir misiniz?
Sakinleştirebilir misiniz onları?
“Yanlış yere geldiklerini söyleyip gitmelerini nazikçe isteyebilir misiniz?” Kendi cümlelerinizle, kendi duygularınızla, kendi ihtiyaçlarınızı anlatabilir misiniz o davetsiz misafirlerinize?
Sözünüzü dinler de giderler mi elbette bunu bilemem ama sizi daha iyi hissettireceğini yürekten inanarak söyleyebilirim. Kolay mı bunu yapmak diyenler olursa deneyin lütfen gerçekten zor değil…
Bunu yaşayan ve benimle paylaşmak isteyen olursa özel mesajla bunu benimle paylaşmalarını çok isterim…
コメント